Δεκαετία του '80 στο λόφο του Στρέφη στα Εξάρχεια. Μεσημέρι του φθινόπωρου. Μερικοί καλοί φίλοι κάνουν νωχελικά σουτάκια στις μπασκέτες του ανοιχτού γηπέδου. Παίζουν "ρολόϊ" ράθυμα με έπαθλο ένα μεγάλο μπουκάλι Κοκακόλα. Ο Χάρης ήταν σε φόρμα. Ολα ... χλατς. Οι άλλοι προσπαθούσαμε να του αποσπάσουμε τη προσοχή. Του λέγαμε γιά τη καράφλα του, του λέγαμε ανέκδοτα, του κάναμε τον ήχο της κλανιάς την ώρα που σηκωνόταν γιά τζαμπ σουτ. Τίποτα. Ο Χάρης ήταν ασταμάτητος. Ενα σουτ είχε χάσει όλο κι όλο
Ξαφνικά από τις σκάλες εμφανίστηκε μιά ψιλή και φαρδιά σιλουέτα. Λούμπεν τύπος φαινόταν. Γύρω στα πενήντα τον έκανες. Φορούσε ένα γούνινο ανοιχτό καφέ μπουφάν. Και από μέσα ένα μαύρο πουκάμισο. Τζιν παντελόνι και γυαλιστερά μυτερά σκαρπίνια
- Τί νούμερο είναι αυτό, αναρωτηθήκαμε, χωρίς φυσικά να τολμάμε να το φωνάξουμε.
Ο τύπος άνοιξε την μικρή μεταλλική πόρτα του γηπέδου και μπήκε μέσα
- Ωχουυυυ, μπλέξαμε τώρα. Κανένας μεθυσμένος θα είναι, σκεφτήκαμε. Αντε να τον κάνουμε καλά ...
Ο τύπος μας πλησίασε σέρνοντας σχεδόν το βήμα του. Είχε σγουρό μαύρο μαλλί και φουσκωτά μάγουλα. Σαν κάπου να τον ξέραμε, αλλά πάλι όχι ...
- Μπορώ να κάνω ένα σουτ, ρώτησε με βαριά φωνή
Ποιός μπορούσε να του αρνηθεί;
Του δώσαμε τη μπάλα ελπίζοντας πως θα κάνει ένα σουτ, άντε δύο και θα φύγει
Αυτός πήρε το πορτοκαλί τόπι και το έσκασε διστακτικά. Απομακρύνθηκε από το καλάθι και τράβηξε προς το κέντρο.
Ημασταν έτοιμοι να σκάσουμε στα γέλια. Ούτε μέχρι το φάουλ δεν θα την έφτανε, σκεφτήκαμε από μέσα μας.
Ο τύπος έβγαλε το μπουφάν και το άφησε κάτω, στο βρώμικο τσιμέντο. Γύρισε και κοίταξε το καλάθι. Λίγα δευτερόλεπτα. Και μετά σηκώθηκε ελαφρά. Στις μύτες των γυαλιστερών του λουστρινιών. Σούταρε με άψογο στυλ τσακίζοντας τον καρπό του. Η μπάλα διέγραψε μιά μεγάλη καμπύλη. Ολοι παρακολουθούσαμε με ανοιχτό στόμα. Η μπάλα κατέβηκε και προσγειώθηκε στο καλάθι τινάζοντας το διχτάκι.
Κωλόφαρδος ο παππούς, σκεφτήκαμε. Αλλά πάλι ίσως όχι. Αυτό το στυλ, δεν ήταν στυλ κάποιου άσχετου.
- Μπορώ να κάνω άλλο ένα, μας ρώτησε με την ίδια βαριά φωνή.
Αυτή τη φορά του δώσαμε τη μπάλα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σαν κάτι μέσα μας να μας έλεγε πως έπρεπε να δείξουμε σεβασμό και να κατεβάσουμε το κεφάλι. Σαν μέσα μας ήδη να ξέραμε ποιός είναι.
Ο τύπος ρόλαρε απαλά τη μπάλα και πάλι στο χέρι του. Ηταν περίπου στα εννιά μέτρα απ το καλάθι. Σηκώθηκε και πάλι στις μύτες και σούταρε. Η ίδια άψογη καμπύλη. Η ίδια άψογη κατάληξη. Το διχτάκι τινάχτηκε και πάλι.
Και μετά ξανά και ξανά. Στις δέκα φορές τις οκτώ βρήκε στόχο. Τις δύο μάλιστα με ταμπλό!
Ποιός διάβολος ήταν αυτός, αναρωτηθήκαμε τώρα.
Ο Χάρης τον πλησίαζε την ώρα που άφηνε τη μπάλα κάτω γιά να φορέσει και πάλι το μπουφάν του αφού το τίναξε με δύναμη γιά να φύγει η σκόνη. Δεν έμοιαζε να νοιάζεται.
- Παίζατε παλιά μπάσκετ, τον ρώτησε.
Ο τύπος γύρισε και του χαμογέλασε
- Ε ... κάπου έπαιζα κι εγώ, του είπε χτυπώντας τον μαλακά στη πλάτη.
- Σε ποιά ομάδα παίζατε, επέμεινε ο φίλος μας
- Στην ΑΕΚ, αλλά παλιά, ε. Εσύ ήσουν αγέννητος τότε, του είπε χαμογελώντας πάντα
Και τότε ένα φλας άστραψε μέσα μου
- Σας ξέρουμε, του φώναξα. Είστε ο ...
- Ναι, αυτός είμαι. Μου είπε κοιτώντας με κατευθείαν μέσα στα μάτια. Ο Γιώργος Αμερικάνος. Θα ξαναπεράσω κάποια μέρα με φόρμα. να παίξουμε και διπλό, μας είπε και απομακρύνθηκε με το ίδιο συρτό βήμα που είχε έρθει.
Σήμερα ο κύριος Γιώργος μπήκε ξανά στο γήπεδο. Αυτή τη φορά φοράει τη φόρμα του και τα λευκά παπούτσια του. Απέναντί του δεν έχει εμάς, τους άσημους, αλλά κάποιον άλλο θρύλο που πήγε γιά μπάσκετ εκεί δυό μέρες πιό πριν και έμοιαζε να τον περιμένει.
Σήμερα στον ουρανό όλοι κατευθύνονται στο μεγάλο γήπεδο. Ο Σεργκέϊ Μπέλοφ και ο Γιώργος Αμερικάνος είναι έτοιμοι γιά μιά μεγάλη παράσταση.
Κι όλοι εμείς που τους προλάβαμε στη γη, μελαγχολούμε.
Δεν είναι που γεράσαμε. Είναι που τέτοιοι δεν θα ξανάρθουν.
Καλό ταξίδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου