Υπάρχει αντιμνημονιακή κεντροαριστερά;

Τον τελευταίο καιρό επανέρχεται μιά συζήτηση σχετικά με τις πιθανές συμμαχίες που θα μπορούσε να συνάψει ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση αναδιάταξης του πολιτικού χάρτη μετά τις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές διεξαχθούν. Τί είδους συμμαχίες μπορεί να είναι αυτές και ποιούς μπορεί να αφορούν; Υπάρχουν δυνατότητες συγκρότησης μπλοκ εξουσίας με από τα πάνω συνεννοήσεις;

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις είτε δεν επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί του (ΚΚΕ), είτε δεν θα επαρκούν (ΑΝΤΑΡΣΥΑ - Σχέδιο Β), είτε βρίσκονται σε εντελώς αντίθετη πολιτική κατεύθυνση (ΑΝΕΛ).

Δεν βλέπω φως λοιπόν ...

Εκτός αν στο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πιθανούς συμμάχους τους και όλους αυτούς που έχουν λερώσει τα χέρια τους με την υπογραφή των μνημονίων και την καταδίκη σε εξαθλίωση ενός πολύ μεγάλου κομματιού του ελληνικού λαού. 

Μέχρι στιγμής αυτού του είδους οι "σύμμαχοι" δηλώνουν αμετανόητοι γιά τις πολιτικές τους επιλογές, αλλά ακόμα κι αν κάποια στιγμή "το γυρίσουν" και εμφανιστούν μεταμελημένοι, ποιός μπορεί να τους έχει εμπιστοσύνη; Μήπως και πριν τις εκλογές του 2012 άλλα δεν έλεγαν; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να στηριχτεί σε πολιτικούς τυχοδιώκτες που είναι σαφές ότι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η ανατροπή της κατάστασης και μέχρι σήμερα έχουν εξυπηρετήσει με συνέπεια όλα τα σχέδια του εγχώριου κατεστημένου, έχουν κλείσει τα μάτια στην διαπλοκή και διαφθορά και έχουν δεχτεί σαν "μονόδρομο" όλες τις φονικές επιταγές της Τρόϊκα και των δανειστών.

Αυτοί όλοι πρέπει να βρίσκονται απέναντί του και όχι δίπλα του και πριν και μετά τις εκλογές. Και θα έλεγα πως με μεγάλη αποφασιστικότητα θα πρέπει να απορριφθεί και κάθε ιδέα συνεργασίας (στην ουσία ενσωμάτωσης) προσωπικοτήτων όπως η Κατσέλη ή ο Φωτόπουλος που αποτελούν το κακό παράδειγμα που μπορεί να επικαλεστεί ο οποιοσδήποτε γιά να ρωτήσει "αθώα": "Γιατί με αυτούς και όχι και με τους άλλους;"

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επιδιώξει κοινωνικές συμμαχίες, να τείνει το χέρι σε όλους αυτούς που υποφέρουν, να αγωνιστεί μαζί τους καθημερινά γιά να τους πείσει πως μπορούν να ακουμπήσουν επάνω του, πως μπορούν απ αυτόν να περιμένουν μιά καλύτερη μέρα.

Οσοι μέχρι σήμερα από τις όποιες δημοσκοπήσεις στέκονται και αναλύουν μόνο τα ψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής, προσπερνούν τον μεγάλο νικητή που δεν είναι άλλος από αυτούς που δηλώνουν αναποφάσιστοι όχι γιατί δεν ξέρουν ακόμα ποιός θα κερδίσει γιά να τον ακολουθήσουν, αλλά γιατί κανείς δεν τους πείθει. Αυτό θα πρέπει πρώτ απ όλα να απασχολεί τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι η οικοδόμηση συμμαχιών στο παρασκήνιο με δυνάμεις που η επιρροή τους πλέον στην ελληνική κοινωνία είναι μηδαμινή. Οποιος επιδιώκει συμφωνίες με αυτούς που έβαλαν την υπογραφή τους σε μνημόνια, που συναίνεσαν στην εκτίναξη της ανεργίας, που ευλόγησαν τη φτωχοποίηση, που είδαν πίσω από τις αυτοκτονίες οτιδήποτε άλλο εκτός από την κρίση, που σφύριζαν αδιάφορα στον προφανή εναγκαλισμό κράτους και παρακράτους με τους φασίστες, που συντηρούν ακόμα και σήμερα την άθλια θεωρία των δύο άκρων, που εξισώνουν τις δολοφονίες με τα γιαούρτια, που διαφωνούν με οποιοαδήποτε μορφή αντίστασης εκτός από την ... σιωπηρή και γραφική προβολή αιτημάτων διά της ... ιαπωνικής οδού της κορδέλας στο κεφάλι, που δεν θέλουν να χτυπηθεί η διαπλοκή και να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, δεν επιθυμεί την επιτυχία της αριστεράς, αλλά μόνο το "ξέπλυμα" και την διατήρηση στον αφρό όλων αυτών των πολιτικά και ηθικά έκπτωτων ατόμων.

Γιά την αριστερά η συζήτηση πρέπει να γίνεται καθημερινά με την κοινωνία και με κανέναν άλλον. Σ αυτή θα πρέπει να απευθύνεται, αυτή να στηρίζει και από εκεί να αντλεί τη δύναμή του. Η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος. Πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω με μνημονιακές δυνάμεις δεν μπορούν να υπάρχουν και αν υπάρξουν τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια και γιά τον λαό και γιά την ίδια την αριστερά. Η λογική "μην χτυπάμε πιθανούς μετεκλογικούς συμμάχους από το χώρο της κεντροαριστεράς" είναι αστεία, απολίτικη και επικίνδυνη. Οχι μόνο γιατί τέτοιοι δεν υπάρχουν, όχι μόνο γιατί έχεις χιλιάδες λόγους να τους χτυπήσεις, αλλά και γιατί καταδεικνύει πως το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η άνευ όρων και αρχών "κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων". 

Και επειδή ο λαός δεν είναι τόσο αφελής όσο πολλοί θέλουν να νομίζουν, καταλαβαίνει πολύ καλά. Και δεν το έχει σε τίποτα να σε χαρακτηρίσει "μία από τα ίδια" με τους προηγούμενους που τον κορόϊδεψαν και να σε στείλει στο διάολο.

Στην αριστερά του σήμερα δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει χώρος γιά πολιτικούς τυχοδιώκτες. Το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν έχει αποδείξει πως ο εναγκαλισμός μαζί τους μόνο συντριβές απέφερε. Και μπορεί κάποιοι τέτοιοι κάποτε να αναφώνησαν "ευτυχώς που χάσαμε" όμως σήμερα δεν υπάρχει καιρός και πολυτέλεια γιά ανακουφιστικές ήττες. Η ανοχή ισοδυναμεί με ηθική αυτουργία στο έγκλημα που συντελείται. Και ξέρω αρκετούς αριστερούς που δεν θα είναι διατεθειμένοι να καθήσουν σ αυτό το "εδώλιο". Γιατί συμβόλαιο με τη συνείδησή μας δεν υπέγραψε κανείς!